Chcielibyśmy przedstawić Wam w skrócie 4 zarzuty na jakie należy się powoływać, aby skutecznie wgrać z Funduszem czy firmą windykacyjną.

1. Zarzut przedawnienia roszczenia.

Szerzej o przedawnieniu pisaliśmy w poprzednim wpisie „Przedawnienie długu – jak liczyć termin?„. Otóż tutaj musimy pamiętać, iż roszczenia z tytułu kredytu czy pożyczek przedawniają się po 3 latach od daty kiedy stały się wymagalne.

Celem uściślenia wskazujemy, iż zgodnie z art. 125 § 1 kodeksu cywilnego „roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu”

Wobec powyższego musimy pamiętać, iż po wydaniu orzeczenia sądowego, niestety termin 3 letni będzie już 10 letni.

2. Zarzut niewykazania przejścia wierzytelności dochodzonej pozwem na stronę powodową i w konsekwencji brak legitymacji procesowej czynnej strony powodowej.

Tutaj strona powodowa czyli firma windykacyjna musi wykazać skuteczne nabycie konkretnej wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509§1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby to się ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Podkreślić należy, że dowodem potwierdzającym legitymację czynną strony powodowej mogłaby być wyłącznie kompletna umowa cesji wierzytelności, przeto umowa pomiędzy stronami stanowi źródło stosunku prawnego. Sama umowa przelewu wierzytelności w swojej treści nie potwierdza faktu przejścia uprawnień w stosunku do określonej osoby. Informację dotyczącą strony pozwanej zawiera bowiem dopiero wyciąg z załącznika do umowy.

Uzupełnia więc on niezbędne informacje wynikające z zasadniczej umowy cesji pozwalające dopiero na jego podstawie na potwierdzenie rzeczywistego przejścia praw. Dla spełnienia wymogów formalnych  konieczne jest, aby dokument ten jako załącznik do umowy cesji podpisany przez strony umowy – potwierdzony został przez notariusza w zakresie podpisów pod nim złożonych. Tymczasem często brak na nim jakichkolwiek podpisów czy daty jego sporządzenia. 

Wyciąg z ksiąg rachunkowych powodowego funduszu nie stanowi dowodu na istnienie dochodzonej wierzytelności, na jej przysługiwanie stronie powodowej. Tym samym sąd meriti w oparciu o wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu niniejszej sprawy nie jest władny rozstrzygnąć dochodowego roszczenia. Nie stanowi on bowiem dowodu!

3. Zarzut niewykazania istnienia roszczenia – zarówno w zakresie należności głównej, jak i w zakresie należności ubocznych. 

Firma windykacyjna składając sprawę do Sądu winna dokładnie wykazać czego się domaga, w jakiej kwocie i dlaczego akurat w takiej wysokości. Określona w pozwie kwota nie może być wzięta z kosmosu. Często jest tak, że w każdym piśmie otrzymany od windykacji widnieje inna kwota zadłużenia.

Z dokumentów załączonych do pozwu musi dokładnie wynikać jak została wyliczona kwota roszczenia głównego oraz kwota odsetek (od jakich kwot i za jaki okres były naliczane odsetki i według jakiej stopy procentowej). W myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten statuuje ogólną regułę dowodową, która spełnia dwie zasadnicze funkcje. Przede wszystkim dynamizuje postępowanie dowodowe w obowiązującym systemie kontradyktoryjności, a także określa merytoryczny wynik sporu w sytuacji, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

4. Zarzut zastosowania niedozwolonych klauzul umownych.

Powyższy zarzut wykorzystywany jest w gruncie rzeczy przy różnego rodzaju tak zwanych chwilówkach.

Należy zauważyć, iż wiele stosowanych przez tego typu firmy postanowień umownych stanowi klauzule abuzywne. W myśl art. 385 [1] § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Zakwestionowane postanowienia umowne dotyczą co do zasady różnego rodzaju opłat z tytułu kosztu ubezpieczenia pożyczki, opłaty przygotowawczej, dodatkowej opłaty przygotowawczej, obsługi pożyczki w domu, opłaty administracyjnej czy prowizji.

Dokonując analizy treści umów zawartych przez strony należy stwierdzić, że firmy pożyczkowe stosują zbieg mnożenia dodatkowych opłat, pomimo, że formalnie ograniczają wysokość odsetek do poziomu zgodnego z treścią art. 359 § 2 ¹ kc. Podejmują próby obejścia w/w przepisu poprzez zastosowanie opłaty za obsługę pożyczki w domu, naliczenie opłaty przygotowawczej i dodatkowej opłaty przygotowawczej lub innych tego typu opłat, co skutkuje naliczeniem kosztów w przekraczającej odsetki maksymalne rocznej rzeczywistej stopie oprocentowania. Taki zbieg prowadzi do naruszenia interesów konsumenta. 

Niekiedy sam koszt opłat przewyższa kwotę udzielonej pożyczki. Zdarzają się sytuacje gdzie kwota prowizji przy pożyczce w wysokości 4 tys. zł wynosi dwa razy tyle.

Takie postanowienia są niedozwolone i nie wiążą konsumenta!

Zawsze w przypadku otrzymania nakazu zapłaty bądź zawiadomienia o terminie rozprawy prosimy o kontakt celem pomocy w sprawie.